"Convenient Store"

Convenient Store

(Maikling Kwento)

Jashley Dalangin

“Hay…lunes na naman.” Sabi ko sa aking sarili habang inaayos ko ang aking damit habang nakatingin sa salamin. Sandaling tumingin ako sa orasan at nakita na dapat na pala akong umalis upang hindi mahuli sa aking trabaho. Kinuha ko na ang aking mga gamit at nag suot ng spatos at dali-daling umalis sa aking condo.

Kanina pa ako ako nagsasalita dito pero di niyo pa pala ako kilala. Ang pangalan ko nga pala ay Declan Lee, 22 yrs old, half-korean, half-filipino, lalaki at graduate ng BS Architecture. Ngayon ay papunta na ako sa convenient store na malapit lang sa aking  condo. Araw –araw akong dumadaan dito bago dumiretso sa aking trabaho. Pagpasok ko pa lang sa convenient store ay nakita ko na nandoon na SIYA. Mukhang kararating lang rin niya ah. SIYA ay naka itim na leather jacket, ripped jeans at naka puting pang itaas. SIYA ay may maputing kutis, singkit na mga mata at mint green na buhok. Sa unang tingin pa lang ay mapapansin mo na na hindi siyang purong Pilipino. Ang SIYA na tinutukoy ko kanina pa ay ang lalaking parati kong nakikita at nakakasabay dito sa convenient store. May ilang buwan na rin nang mapansin kong sa tuwing dadating ako ay nandito na siya at sa tuwing paalis na ako ay ganoon din siya. Oo, matagal ko na siyang nakakasabay at nakakasama ngunit hanggang ngayon ay hindi ko parin alam ang kaniyang pangalan. Sinubukan ko siyang kausapin noon ngunit nag bago ang aking isip nang tignan niya ako ng may malalamig na mga mata na tila ika’y mag yeyelo sa sobrang lamig ng mga tingin niya.

Ah alam ko na ang itatawag ko sa kaniya, tatawagin ko siyang ‘minty’ dahil sa kulay ng kanyang buhok at dahil sa malamig na mga tingin niya. Tinignan ko muli si ‘minty’ at napatingin sa orasan sa may itaas niya. Naku  po kailangan ko na umalis. Masyado ata akong naaliw sa pag examin ng kaniyang mukha at nakalimutan na ang oras.

Natapos ang araw ko na  kagaya lang ng iba pang  mga araw. Gigising ng umaga, papasok sa trabaho, uuwing pagod at matutulog. Nakakabagot man pakinggan pero ganoon lang talaga ang takbo ng buhay ko. Ang pinaka aabangan ko na lang nga ata sa bawat araw ay ang pagpunta sa convenient store at makita siya, si ‘minty’, ang misteryosong lalaki na parati kong nakakasabay sa convenient store. Wala lang, naaliw lang akong nakikita siya sa araw-araw.

~ Makalipas ang ilang araw ~

7:00 am

“ Packing tape ala-syete na!!! male-late na ako!!” dali-dali akong nag ayos ng aking sarili at umalis na. Nag punta muna akong convenient store at sa pagapasok ko hindi ko nakita si ‘minty’ sa may naka ugalian niyang pwesto. “Himala ata at wala si ‘minty’ ngayon.” Sabi ko saking sarili. Dali daling hinanap ko ang inuming bibilhin ko at nang mahawakan ko ito ay may isa pang tao ang nakahawak dito. Tumingala ako upang makita ang isa pang tao na naka hawak din sa inuming aking bibilhin. Pag tingala ko’y nakasalubong na naman ng aking mga mata ang malamig na tingin galing sa mga mata niya at nang dahil doon ay nabitawan ko ang inumin kaya napunta ‘yon sa kaniya. Umalis na siya sa harapan ko upang bayaran ‘yong kape at heto ako nag hahanap ng isa pa ngunit wala na akong mahanap dahil sa kasamaang palad ay out of stock na iyon at huling piraso na yung kaninang hawak ko kaya naiinis na napabuntong hininga na lang ako. Palabas na sana ako ng convenient store nang maramdaman kong may humawak sa aking kamay kaya’t napahinto ako sa pag lakad. Tinigna ko kung sino ito at laking gulat ko na ang humawak sa kamay ko ay si ‘minty’. “S-si m-minty hinawakan yung kamay ko… SI MINTY HINAWAKAN NIYA YUNG KAMAY KO?!?!” hindi maka paniwalang tanong ko sa aking sarili. Alam kong ang OA ng reaksyon pero hindi ako makapaniwala na ang taong hindi ko malapitan noon ay hawak ang kamay ko ngayon. Mag sasalita n asana ako upang tanungin kung bakit niya ako hinawakan nang bigla niyang inilapat sa kamay ko yung kapeng nabili niya sabay lakad paalis. Ni hindi man lang ako nakapag pasalamat sa kaniya dahil sa bilis ng pangyayari pero hindi ko na lang iyon inisip dahil male late na ako at bukas ko na lang siya papasalamatan.

Naging maganda ang araw ko ngayon at isang himala na hindi ako na badtrip sa mga kasamahan ko sa trabaho. Naalala ko tuloy kanina nung binigay ni ‘minty’ sakin yung kape. Mabait naman pala siya kahit medya nakakatakot ang aura niya. Oo nga pala mag papasalamat pa nga pala ako sa kaniya. Di ko alam kung bakit pero parang na-e-excite akong makausap siya.

~ Kinabukasan ~

Maaga akong nagising at ako’y nag ayos na para sa aking trabaho. Hindi ko alam pero kinakabahan ako. Kinakabahan ako kasi kailangan kong kausapin si ‘minty’ ngayon. Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan kasi normal lang sakin ang makipag usap sa mga istranghero at kung sa tutuusin ako ay magaling makipag kaibigan sa mga tao pero ngayon ay iba. Kinakabahan akong kausapin siya. Ahh basta bahala na kailangan ko na umalis upang hindi mahuli sa aking trabaho. Nakarating na ako sa convenient store at sa pag pasok ko ay nakita ko si ‘minty’ na nakaupo sa parati niyang pwesto, sa sulok  ng convenient store kung saan ay nakatingin siya labas na tila pinagmamasdan ang mga taong dumadaan dito. Ang suot niya ngayon ay mahabang itim na coat, itim na turtle neck na pang itaas at itim na ripped jeans. Bumili muna ako ng aking inumin at lumapit sa kaniyang lamesa. Dahan dahan akong nag lalakad –dug dug dug- ang lakas ng tibok ng puso ko at palakas pa ito ng palakas habang ako ay palapit ng palapit kay ‘minty’. Nang ako’y makalapit na magsasalita na sana ako nang bigla niya akong tinignan at dahil dun ay walang lumabas na salita sa aking bibig. Tumingin ulit si ‘minty’ sa labas at dahil dun ay nag  lakas loob ulit akong nagsalita at laking pasalamat ko na nasabi ko ng buo ang aking pangungusap. “ Hi! Pwedeng maki upo?” tumingin ulit sakin si ‘minty’ at tumango ng kaunti at tumingin ulit sa labas. Umupo ako at nag salita ulit “ Uhm gusto ko nga pala mag pasalamat para dun sa kahapon.” Nag hintay ako ng sagot niya pero hindi man lang siya tumingin sakin at patuloy paring nakatingin sa bintana. Aalis na sana ako dahil akala ko ay hindi na siya mag sasalita pero sa pagtayo ko ay laking gulat ko na nag salita siya. “ Wala lang ‘yun, okay na ‘yun at saka mukha kasing mas kailangan mo yun kesa sakin kaya binigay ko sayo.” Pagkatapos niya magsalita ay tinignan ko siya at nakatingin din siya sakin pero hindi malamig na tingin kundi siya ay nakangiti, yung ngiting sinsero. Nang dahil doon ay mabilis akong umupo ulit para kausapin siya at natawa naman siya sa aking ikinilos. Unang beses ko siyang nakitang tumawa,ngumiti at magsalita. Nawala na ang kabang nararamdaman ko kanina at naging komportable na ako. Pero naalala ko na may pasok pa nga pala ako kaya nag paalam na ako sa kaniya at ganoon din siya. Sabay kaming umalis ng convenient store at naghiwalay ng daan.

~ kinabukasan ~

Nagising ako ng maaga, nag inat inat at nag ayos. Naisipan kong pumuntang convenient store at baka sakaling andun si ‘minty’. “Andun kaya siya ngayon? Kaso sabado ngayon eh. Pero wala namang masama kung titignan ko no?” sabi ko sa aking sarili at nag ayos ng casual na pananamit. Nagpunta ako sa convenient store at sa pagpasok ko nakita ko si ‘minty’ naka casual na pananamit lang din siya. Lumapit ako sa kaniya at nag hello “ Hi minty! Anong ginagawa mo dito ngayong sabado?” tumingin siya sa akin na parang nag tataka. Ay! Hindi nga pala niya alam na “minty” ang ginawa kong nickname niya. “ Ha? anong minty?  hahaha. Uhm wala lang trip ko lang magpunta dito. Ikaw, ano ginagawa mo dito?”   “Ahh yung  minty, yun yung nickname na binigay ko sayo dahil sa kulay ng buhok mo tas dati kasi nung tumingin ka sakin ang lamig ng tingin mo, eh diba ang mint malamig kaya ayun dun nag umpisa yung nickname na ‘minty’.” Sabi ko sa kaniya nang nakangiti. Natawa lang siya sakin at sinabi na “Ang layo kaya ng pangalan ko sa minty.” “Ano ba kasing pangalan mo para ‘di na ako gagawa ng kung ano-anong nickname haha.” . pinakilala niya ang sarili niya sakin “ Ang pangalan ko ay Ash Williams, ako ay half Filipino and Korean pero di halata sa pangalan ko kasi mom ko yung Korean, uhm 23 yrs old ako at graduate ako ng Bachelor of Arts in Fashion Design. Ikaw naman.”. Sabi na eh di siya purong Pilipino at halata sa paraan ng kaniyang pananamit na siya ay nasa larangan ng fashion design. Nag pakilala na ako sa kaniya  “Ang pangalan ko ay Declan Lee, half Fil-Kor din ako, 22 yrs old ako kaya bale ‘hyung’ kita at graduate naman ako ng BS Architecture.” (hyung=kuya)

Nagpatuloy lang kaming dalawa sa pag uusap na parang walang bukas at mas lalo ko siya ng nakilala. Nalaman ko yung mga bagay na gusto at ayaw niya, nalaman ko rin na noong bata pa laman siya ay lumipat na sila dito kaya hindi siya gaanong sanay mag Korean. Marami rin pala kaming pagkakapareho gaya ng paborito naming kape, paboritong kulay at mahilig din pala siyang mag travel kagaya ko. Nalaman ko rin na may depression siya and patay napala mom at may bagong family na ang dad niya sa ibang bansa pero di naman siya pinapabayaan nito. Ang sabi pa nga niya balak siyang kunin ng dad niya pero ayaw daw niya kaya hanggang ngayon ay nandito parin siya. Maraming bagay pa akong nalaman tungkol sa kaniya at sa sobrang nalibang kami sa pag uusap di namin namalayan na halos buong araw na pala kaming nag ke-kwentuhan dun sa convenient store. Natapos lang ang pag uusap naming ng biglang may tumawag sa kaniya at pag tingin namin sa orasan ay alas-otso na ng gabi. Nagpaalam na kami sa isa’t isa at umuwi na.

~ makalipas ang 3 buwan ~

Magmula nung araw na nag usap kami ay hindi yun ang huling pag uusap naming ngunit yun pa laman ang umpisa. Araw araw ay aabangan namin ang isa’t isa sa convenient store at siya parati ang nauuna sakin dun tas sabay kaming aalis papunta sa aming trabaho. Pag sabado at linggo naman halos buong araw kaming nandoon at nag ke-kwentuhan tungkol sa mga problema namin maging sa mga kung ano-ano na lang. Nang dahil dito, naging mas malapit na kami sa isa’t isa at parang hindi na buo ang araw ko kapag di ko siya nakikita at nakakausap. Hindi ko alam kung ano ba yung nararamdaman ko para kay Ash. Alam kong lalaki ako at hindi nararapat ang nararamdaman ko para sa kaniya pero gaya ng sabi ng iba “mahirap diktahan ang puso”. Pero hindi ko muna ipapaalam itong nararamdaman ko kasi ayokong masira ng pag kakaibigan naming at sigurado akong hindi pareho ang naaramdaman naming para sa isa’t isa.. Masyado na kaming nagging malapit sa isa’t isa at ayokong masira pa ‘yon at ayokong dagdagan pa ang mga iniisip niya kaya sasarilihin ko muna itong nararamdamn ko para sa kaniya. Basta ang mahalaga pag kailangan niya ako, nandito ako at pag kailangan ko siya, andiyan din siya. Lumipas ang dalawa pang buwan at ganoon parin kami, nagkikita sa convenience store tuwing umaga tila nakasanayan na namin na magkikita kami dito tuwing umaga araw-araw.

~ makalipas ang ilang linggo ~

 Ngayon ay papunta na ako sa convenient store gaya ng nakasanayan namin ni Ash. Ngunit pag pasok ko ng convenience store ay wala pa siya sa usual spot namin. “Baka na late lang siya ng gising.” Sabi ko sa aking sarili at umupo na sa aming pwesto at hinintay ko siya. Ilang oras na ang lumipas at napag desisyonan kong hindi na muna pumasok sa aking trabaho upang hintayin siya sa tambayan namin ngunit walang sumipot na kahit anino lang niya. “Asan na kaya siya?” sabi ko sa sarili ko. Pinipilit kong ipasok sa isip ko na late lang siya pero wala eh. Buong araw akong nagintay ngunit walang Ash na nagpakita.

Ilang buwan ang lumipas at araw-araw parin akong nag pupunta sa convenient store at araw-araw ko paring inaabangan na baka sakaling mag pakita siya sa usual spot namin pero araw-araw akong nabibigo. Hanggang ngayon wala man lang siyang paramdam na kahit ano. Basta nawala na lang siya na parang bula.